| بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست | | بگشای لب که قند فراوانم آرزوست |
| ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر | | کان چهره مشعشع تابانم آرزوست |
| بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز | | باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست |
| گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو | | آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست |
| وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست | | وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست |
| در دست هر کی هست ز خوبی قراضه‌هاست | | آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست |
| این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا | | من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست |
| یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم | | دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست |
| والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود | | آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست |
| زین همرهان سست عناصر دلم گرفت | | شیر خدا و رستم دستانم آرزوست |
| جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او | | آن نور روی موسی عمرانم آرزوست |
| زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول | | آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست |
| گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام | | مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست |
| دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر | | کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست |
| گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما | | گفت آن که یافت می‌نشود آنم آرزوست |
| هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد | | کان عقیق نادر ارزانم آرزوست |
| پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست | | آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست |
| خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز | | از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست |
| گوشم شنید قصه ایمان و مست شد | | کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست |
| یک دست جام باده و یک دست جعد یار | | رقصی چنین میانه میدانم آرزوست |
| می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار | | دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست |
| من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست | | وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست |
| باقی این غزل را ای مطرب ظریف | | زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست |
| بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق | | من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست |